Please press play botton to play the sound before you proceed
จอมมารหมาป่าพ่ายเเพ้ ล้มลงเเละคุกเข่าอยู่ต่อหน้าอัศวินจิ้งจอก ผู้ซึ่งกำลังจะปลิดชีวิตของมัน “ฆ่าข้าเสีย ให้ข้าได้ไปอยู่กับพี่น้องของข้าที่ถูกเเสงสว่างของพวกเจ้าคร่าชีวิต” จิ้งจอกตกใจเเละสงสัยกับคำพูดของมัน ก่อนจะเอ่ยถามถึงสิ่งที่หมาป่าพูด
“นานมาเเล้ว พวกเราผู้เชื่อมั่นในความมืดดำรงอยู่ได้ด้วยพลังงานจากความมืดที่ปกคลุมตามพื้นที่ต่างๆ เเต่เเล้ววันหนึ่ง เเสงสว่างจากคริสตัลของพวกเจ้าก็เเผ่ขยายขึ้นเรื่อยๆเเละกลืนกินเเผ่นดินของพวกเรา” หมาป่าเล่าด้วยสายตาที่เศร้าหมอง “พี่น้องของข้าบางคนไม่ยอมหนี ก็ถูกอำนาจของเเสงสว่างกลืนกิน สำหรับพวกเราผู้นับถือในความมืดก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกเผาทั้งเป็น”
จิ้งจอกได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกผิดต่อเเสงสว่างที่ตนเชื่อมั่นเเละปกป้องเป็นอย่างมาก เขาตระหนักได้ถึงการมีอยู่ของสองขั่วพลังที่ควรจะมีความสมดุลซึ่งกันเเละกัน เมื่อคิดได้ อัศวินจิ้งจอกจึงอาสาจะช่วยให้เเสงสว่างที่มีมากเกินไปนั่นลดจำนวนลง เขาได้นำลูกเเก้วที่หมาป่าใช้ดูดซับพลังเเห่งเเสง ไปมอบพลังบางส่วนคืนให้เเก่คริสตัล เเละสั่งให้ผู้คนลดจำนวนการสักการะคริสตัลลงเพื่อลดการเเผ่ขยายของเเสงสว่าง หมาป่าซาบซึ้งเเละขอบคุณในน้ำใจของอัศวินจิ้งจอกเป็นอย่างมาก เมื่อทุกอย่างกลับสู่สมดุลเเล้ว ทั้งเเสงสว่างเเละความมืด จึงกลายเป็นสองสิ่งที่ขาดจากกันไม่ได้ กลายเป็นสมดุลที่ไม่มีฝ่ายถูกหรือฝ่ายผิด เหลือไว้เพียงความสงบสุขของผู้คนที่เเตกต่างในผืนป่าเเห่งนี้
the end